Damdan düşer gibi gelir bazen aşk. Hiç beklemediğin anda çalar kapını, hazırlıksız, tedariksizsindir. Yorgunsundur belki hayattan, tek istediğin dinginliktir. Fakat o aniden çıkıverir karşına. Çaresiz kalır yüreğin ‘hayır’ diyemezsin, bir anda buluverirsin kendini kocaman bir aşkın karmaşık labirentlerinde... Gönlün tam anlamıyla teslimdir sevdana. ‘Her ne olacaksa olsun’ der bodoslama atlarsın serin sulara.

Ve sonra...

Zordur bir adaya sevdalı olmak… Şayet birlikte yaşamıyorsanız her an kavuşamayacak olmayı kabullenmelisin. Yani istediğin an gidemezsin çok sevdiğine. Kabullen, seni ona bağlayan deniz üstü araçlara muhtaç olacaksın hep. Seni alıp sevdiğine kavuşturmak onun inisiyatifinde olacak. Saatlerine uymak zorunda kalacaksın mesela, “çok özledim, çek kaptan aşkıma gidelim hemen!” diyemeyeceksin.

Sevdiğinden uzakta yaşamayı göze alabilecek misin? Yılda belki sadece bir defa görebileceksin çünkü. Şanslıysan en fazla birkaç defa… Kokusunu ciğerlerine doldurabileceğin bu kısıtlı zaman dilimi yetecek mi sana?

Sonra bir gün çok ihtiyaç duyduğun bir anda sadece hayallerine sığınarak silebilecek misin gözyaşlarını? Dindirebilecek misin yüreğinin sancılarını?

Hasretlere dayandığını farz edelim, peki ya kıskanma güdülerini ne kadar dizginleyebileceksin? Başkaları girecek illa ki aranıza… Biri anlatırken nasıl sevdiğini onu, kıskanacaksın içten içe. “Hayır! O benim, sen sevemezsin, benden başka hiç kimse onu bu kadar sevemez!” diye haykırmak isteyeceksin ama yapamayacaksın. Boğazına tıkanmış bir yumruk,  yüreğinin tam ortasına yerleşmiş kocaman bir kaya parçası ve göz pınarlarında zorla tutabildiğin gözyaşlarınla öylece dinleyeceksin karşındakini…

Çok zordur bir adaya sevdalı olmak… Yüreğin hep bir kuş gibi atacak mesela. Hop oturup hop kalkacaksın yerinde ‘acaba başka biri de sevdalandı mı ona?’ diye…

Tüm bunları okuduktan sonra bir adaya sevdalı olmayı göze alabiliyor musun? Hiç sordun mu kendine? Güçlü mü bedenin bu aşk karşısında her türlü yaşanacağa? İlk görüşte âşık olmaya, hep uzaktan sevmeye, hatta başkalarıyla paylaşmaya hazır mısın?

Cevabın evetse Bozcaada seni bekliyor; mağrur kalesi, yalnızlar yalnızı Polente’si, hırçın rüzgârı, rüzgârgülleri, buz gibi muhteşem denizi, dost yürekleri ve elbette kedileri, kargaları, kirpileri ve köpekleriyle…

Yalnız hatırlatayım; “benden çok kimse sevemez adayı, bana ne!”

Not: Son cümle yazar kaprisidir, mazur görünüz (yazar burada gülüyor)…

Bu köşe yazısı daha önce Mendirek Dergisi tarafından yayınlanmıştır