Hayatta ne yaşıyorsan hep bir sebebi var…

O gün o kapıdan girmenin, çok beğendiğin saç rengini bi anlık kararla değiştirmenin, kırmızı ışıkta beklerken camına gelip mendil satmaya çalışan çocuğun, yürümekten bitap düşüp gördüğün ilk boş bankta soluklanmanın, yol kenarında rastladığın kedi yavrusunun, üstüne pisleyen o martının, adını bile duymadığın bir şarkıcının takıldığın bir şarkısını defalarca, günlerce hatta yıllarca dinlemenin, ölsem de olmaz dediğin o şeyi yapmanın, istifa ettiğin o işin, başarısızlıklarının, gurur duyduklarının, kırgınlıklarının, mutluluklarının, ufacık bir adaya tesadüfen ilk defa ayak basmanın, hayatına dokunan istisnasız her insanın, gönderemediğin o mesajların, yüzlerce, binlerce kez yazıp silmenin vs her şeyin bi sebebi var bu hayatta... 

Birbirine bağlı aslında ömrüne kattıkların. Sana öğretilmek istenen, görmen gerekenleri yaşatan... Yeni kapılar aralayan, umuduna umut katan yaşadıklarının da; çok fazla sorgulamaman gerekirken; canını acıtırcasına, yaranı her defasında daha derinden kanatırcasına kaşıdığın her şeyin de bi nedeni var...

Seni sen yapan, belki yüzünde derin çizgiler yaratan... Yani kısacası dediğim gibi; her şeyin bir sebebi var. Yolunun bir gün planlı ya da plansız Bozcaada’ya düşmesinin, dar sokaklarını, martılarını, kirpilerini, kargalarını, kedilerini, köpeklerini, dostluklarını, yemeklerini, şarabını, reçellerini ve daha bir dolu şeye aşkla bağlanmanın bir sebebi var…
Hadi düşünün bakalım, sizi Bozcaada’yla tanıştıran kader sebebiniz ne?

Bu yazı Mendirek dergisinin 18. sayısında yer almıştır.