Güzel bir haziran günüydü. Çınar altı gemi çıkışının verdiği yoğunluğu yaşarken 35 plakalı bir tur minibüsü meydan ortasında durmuş, bilgi almak ve danışmak için birilerini ararken kadın rehber Fahri'yi görüp seslendi; "Kilise nerede, bir de müze varmış?" diye. Bizim Fahri gayet sakin bir şekilde yardımcı olduktan sonra bombayı patlattı; "Eğer görmek isterseniz Yılmaz Güney'in mezarı da burada, size gösteririm". Tabii ki herkeste bir şok dalgası, gelen misafirler şaşkın, biz de masada olaya şahit olarak şaşkın... Dedik "Bu iş nereye gidecek?"

 

Aradan yarım saat geçtikten sonra Fahri çarşıya geldi. Tabii biz merak içinde Fahri'ye sorduk; "Oğlum milleti nereye götürdün?" diye. Olayı anlattıktan sonra hepimizi gülme krizine soktu. 25 kişiyi alıp Tekirbahçe'deki koyun ucunda bakımsız iki mezar olan yere götürmüş, orada bırakıp gelmiş. Dedik "Fahri ne yaptın?" Fahri de, "Kimse oraya gitmiyor biraz da orada dua etsinler. Hem ada turizmine yardımcı olalım."

 

Çoçukluğumuzda, şimdiki halı sahanın orada maçlar yapardık, iyi futbol oynardı. Çanakkalespor takımının kuruluşundan bu zamana oynayan tüm eski futbolcularını bilirdi. Yeşiliydi, mavisiydi adanın her rengini taşırdı. Ahmet Toker ile konuşmazdı ama öldüğünde de çok üzülmüştü. "Komşumu kaybettim çok iyiydi Cahit'cim" der duygulanır, hemen bir cigara yakardı.

 

Bir seçim zamanıydı, dışarıdan il bazında siyasetçiler gelmiş, park kahvesinde oturup çay içerlerken, Fahri de masaya gelmiş oturmuştu. Kendine de bir çay söyleyip içtikten sonra, il başkanıyla  konuşmaya başladı. O kadar ciddi konuşurken, masaya konuklardan biri sonradan gelip oturunca Fahri kalkıp gitmeye çalıştı. Masadaki adalı siyasetçilerden biri Fahri'ye seslendi; "Nereye Fahri, bir çay daha iç". Fahri cevabını yapıştırdı; "Bir masada iki tane deli olmaz, ben kalkıyorum."

 

Fahri'miz adanın en genç çınarıydı, çok erken düştü toprağa. Bazen öyle konuşur, biz bile cevap vermekte zorlanırdık. "Oğlum sen hepimizle dalga geçiyorsun" derdik ki gerçekten de yılın son günlerinde hepimizle dalga geçerek gitti bu diyardan. Bizi de üzerek... Bir güzel insanımızı daha kaybettik, güle güle sana da Fahri. Işıklar içinde gülerek, "Uyu Yılmaz abi" diyerek.