Kırıldığın yerden başlamalı hayata... Vazgeçmeden, yılmadan, küsmeden; geçmişe, geçip gitmişe, gidememiş hep içinde yer etmişe... Üzdüyse hayat seni, yeni başlangıçlar yapmalı, yeni gelene yüreğinde yer açmalı, yeni diyarlar keşfetmeli…

Hayat bazen büyük sınavlara tabi tutar bizi, biz umutla devam etmeye çalıştıkça inatla üstümüze gelir bazen. Sabretmek, yarına inanmak, güçlü durmak zor gelir. Vazgeçmek ister insan kimi zaman. Ne için savaşıyordur ki? İnandığı değerler alt üst olmuş, sevdiğim dedikleri arkasından vurmuştur. Zor zamanlardan geçer insan bazen. İnançlarını sorgular. Kendiyle savaşır. Çıkış yolu arar çaresizce… Tam da böyle zamanlarda tutunmak ister birine, bir şeye, bir yere…
Kaçmak istersin her şeyden, yaşadıklarından, yaşayamadıklarından, kırgınlık ve kızgınlıklarından. İşte öyle bi anda yolun düşer adaya. Kızıl gelincik tarlalarında, güzeller güzeli amarandaların açtığı tepelerde bulursun kendini fark etmeden, aşka düşmüşçesine…

Bu yazım, ilk defa Bozcaada’ya yolu düşen sana… Evet evet sana söylüyorum, bakma etrafına. Dertlerinden daralmış, adaya kaçmışsan; bu dergi eline bir şekilde geçmiş, bu sayfayı okumaya dalmışsan o sensin işte! Doğru yerdesin! Gör bak birkaç gün içinde nasıl da yaralarını saracak ada. Nasıl da umut ve huzur verecek sana… Gülümseyeceksin her an, aldığın her nefeste. Ve dönüş yolunda gözlerin dolacak feribotta. Ayrılmak istemeyeceksin… Tekrar gelebilmek, adaya tekrar kavuşabilmek için Allah’a emanet edeceksin onu. Dilinde bir şarkı… “Hoşça kal aşkların en güzeli, kavuşur elim sana günün birinde…”

Bu yazı Mendirek dergisinin 19. sayısında yayınlanmıştır.