Hayatta ihtimalleri sevmeyen var mı acaba? Aşık olduğumuz kişinin de bizi sevebilme ihtimalini mesela ya da o çok beğendiğimiz son model arabayı alabilme ihtimalini veya hayalimizdeki iki katlı ahşap panjurlu taş bir eve sahip olabilme ihtimalini... Biz hayvan dostları bir de yaşama ihtimallerini severiz, zor durumdaki dostlarımızın. Hasta, yaralı ya da yaşlanmış bir köpeğin hayata tutunma ihtimalini, camdan atlayıp çenesi paramparça olmuş kedinin yaşama ihtimalini, kar altında aç kalmış zavallı bir serçenin bir parça ekmek bulabilme ihtimalini, ailesinin terk ettiği minik canın yeniden yuva bulma ihtimalini… Ya da benim gibi mutlu kediler ve köpekçikler, mavi gözlü kargalar ve kirpilerle günün birinde Bozcaada’da yaşama ihtimalini…

İhtimaller hep bakidir insan hayatında. Olmasa nasıl yaşardık ki zaten? Umut olmadan nefes alınır mı? Herkesin bir şeylere umudu hep vardır, ihtimalleri de… Olmasa da hep beklediği, istediği, düşlediği…

“Bir şey yap, güzel olsun.

Çok mu zor?

O vakit güzel bir şey söyle.

Dilin mi dönmüyor?

Güzel bir şey gör veya güzel bir şey yaz.

Beceremez misin?

Öyleyse güzel bir şeye başla.

Ama hep güzel şeyler olsun.

Çünkü her insan ölecek yaşta.”  demiş Şems-i Tebrizi.

Öyleyse ölmeden önce ihtimallerinizi gerçekleştirmek için yeterince çaba sarf edip etmediğinizi düşünün. Çünkü hayat geçiveriyor göz açıp kapayıncaya kadar. Güzellikler kalıyor geriye, hatıralar, bırakılan eşyalar, fotoğraflar bir de yaşarken sebep olabildiğiniz farkındalıklar… İhtimaller hep gerçekleşmek üzere bir köşede beklerler, yeter ki siz olmasını isteyin, inanın, çalışın ve sabredin..

Bu köşe yazısı daha önce Mendirek'in 11. sayısında yayınlanmıştır.