Seksenli yılların başıydı, Şeref Abi'yi tanıdığımda; Bozcaada Cezaevi'nde bir hükümlüydü. Arkadaşım İbrahim Aksoy ona, Lokantacı Hafız'dan yemek taşırdı. Ben de bazen İbrahim'le birlikte cezaevine giderdim. O zaman tanımıştım Şeref Abi'yi. Daha sonra Şeref Abi kardeşleriyle birlikte, Şehir Kulübü'nü çalıştırmıştı. Ben de tatillerde garsonlarıydım. 

Zamanın ruhuna uygun olarak mı desem, yaşama tutunmak için başka olanağı  olmadığı için mi, yoksa kişiliğinin dinamizmini yaşayacağı başka alan bulamadığı için midir, bilemiyorum... Şeref Abi, o zamanlar hapse girmesine neden olan bir dünyaya yakın biriydi. Onun bu yönü için söyleyecek bir sözüm yok. Ben Şeref abiyi;

Zalimin karşısında mazlumdan yana,
Kadınlara hürmetli,
Çocuklara sevgi dolu,
Atatürkçü, Cumhuriyetçi ve milliyetçi hayat felsefesini sürekli ön planda tutan,
Bilgili, görgülü ve eğitimli insanlara karşı saygılı,
Bonkör,
İhtiyaç sahiplerine karşı yardımsever,
Güler yüzlü, nazik, sevecen biri olarak tanıdım.

Üniversiteyi kazanıp Ada'dan ayrıldıktan sonra uzunca bir süre O'nu görmedim. Yıllar sonra kendisi ile tekrar karşılaştığımızda; bana çocukluğunu bildiği, çalıştırdığı çay bahçesinde garsonluk yapmış, elinde büyümüş biri gibi değil; öğretmenliğine saygı duyulması gereken ve mesafenin korunması gereken biri gibi davrandı. Yadırgamadım desem yalan olur. Çünkü ben eğitimli bir birey olmanın önemi konusundaki terbiyeyi Şeref Abi ve benzeri büyüklerimden almıştım. Onlar benim yaşamıma çok büyük katkılar yapmışlardı.

Şeref Abi'nin nesli belirli değerleri koruyan bir nesildi diye düşünmüşümdür. Değerlerin bu denli örselendiği günümüzde, ortaokul çağlarımda Şeref Abi gibi kişileri tanımış olmaktan dolayı kendimi şanslı hissediyorum.
Şeref Abi sen güzel bir insandın. Allah rahmet eylesin.