Kaçıncı kez yazılarıma konu ettim bilmiyorum ama şu ‘komşuluk’ meselesi bence önemli. Hem de adamızın en öneli meselelerinin başında gelmektedir.

Çocukluğunu, gençliğini adada geçirmiş olanlar “nerde o güzelim günler!” derken, hep farklılaşan komşuluk ilişkileridir boğazlarında düğümlenen. Çok daha iyi ekonomik ve sosyal koşulları bırakıp adada yaşamayı tercih edenler, hep o komşuluk özlemlerini yeşertmeye çalışırlar.

• İyi günü, kötü günü beraberce paylaşmak,

• Birbirimizin başarılarıyla gururlanmak,

• Arkadaşlarımızın çocuklarının terbiyesinden sorumlu olmak,

• Evlenirken mutluluğunu, cenazesinde kederini paylaşmaktır komşuluk.

Birbirinin ne kadar kazandığının ya da ne kadar kazanamayacağının hesabını yapmak; işlerin yolunda gitmemesi halinde sevinmek değildir komşuluk. Bunun yerine hayırlı işler dilemek; inşallahlardır, iyi dileklerdir komşuluk.

Adamız gibi yerlerde komşular birbirlerinin iyi özelliklerini bildikleri kadar, kötü özelliklerinin de farkındadırlar. Kimse kendini buralarda komşularından saklayamaz. İşte adada yaşayan bizlerin kaderidir bu. Özel yaşamlarımızın kısıtlanması karşılığında, komşuluk hukukuna sahip oluruz. Ne yazık ki, başka da seçeneğimiz yoktur. Herkes herkesi her an görür.

Herkes herkesin hatalarını da bilir, iyi yanlarını da. Bizler komşularımızla ilişkilerimizi belirlerken çok iyi bildiğimiz kötü özelliklerinden değil de, bir o kadar farkında olduğumuz iyi özelliklerinden hareket etsek nasıl olur? Birbirimizle yaşadığımız kötü anılarımız yerine, komşumuzun iyiliklerinin yüzü suyu hürmetine derin bir nefef alsak.

Adamızda bu duyguların kaybolmadığına, hâlâ yaşadığına olan samimi gözlemlerimi ve inancımı tekrarlıyorum. Ancak ne yazık ki komşuluk hukukunun bozulmaya başladığını ve dejenere olma olasılığını siz okurlarımla paylaşmazsam, gördüğümü düşündüğüm gerçeği gizlemiş olurum sevgili komşularım.

Bu yazı Mendirek Dergisi’nin 18. sayısında yer almıştır.