Hayat eve sığıyor da acılar sığmıyor bazen. Anıları, hüzünleri, özlemleri evde tutamıyorsun, karantinaya alamıyorsun. Son bir yıl içerisinde iki arkadaşımızı kaybettik. Abbas adadaki ilk arkadaşımdı, hiçbir zaman aramız kötü olmadı, çok anılar biriktirmiştik. Abbas'ı geçen haziranda adada acımasızca döverek öldürdüler. Koronavirüsün Türkiye'de görülmesinden birkaç gün öncesinde de olay anına ait görüntülere ulaştım. İzledikten sonra kendime birkaç gün gelememiştim zaten. Ve görüntüleri izleyen her insan evladı "Nasıl sadece 3 kişi tutuklu yargılanabilir?" diye isyan eder. Ki bana işletmeciyi "İşletmecinin ne suçu var" diye savunanlar görüntüleri bir gün izlerse utanırlar belki.

Muzo ise son yılları saymazsak çocukluktan beri en çok birlikte vakit geçirdiğim arkadaşımdı. Muzo uzaktan taş atarak kafamı yardığında 9 yaşındaydım. Ama o günlerden beri işte hiç kopmamıştık... Tabii son yıllarda Çanakkale'de yaşadığı için bire bir çok vakit geçirememiştik. Ama Bozcaada Haber sitemizin kurulduğu günden beri teknik işlerini de Muzo üstleniyordu. Muzo'yu ise geçtiğimiz günlerde aniden kaybettik. Sinsi kanser iki haftada aldı aramızdan onu.

Vefat ettiği gün kuzeni Umut, telefonda Muzo'nun durumunun aynı olduğunu, uyutulduğunu söylemişti. Telefonu kapatınca eve giderken kendi kendime Livaneli'nin “Memik Oğlan” türküsünü söylerken bir an sözlerini istemsiz "Uyu Muzo, Abbas Uyu..." şeklinde uyarlamıştım.

Aradan 15 dakika geçmedi, tekrar Umut aradı. "Başımız sağ olsun Muzo'yu kaybettik" dedi.

Ardından hastanede Muzo'nun abisi ile son kez Muzo'yu gördüm. İnanın ilk defa birini sanki ölmüş gibi değil de uyuyor gibi gördüm. Abisi Turgay da "Muzo uyuyor lan Serkan" diye ağladı...

O gece sabaha kadar beynimde bu türkü vardı. Bunu Anıl'a anlatıp Grup Meydan olarak bu iki arkadaşımızın anısına çalmaya karar verdik. Son nakaratını da "Uyu Abbas, Muzo uyu" diye söyledik. İkisini de unutmayacağız. Işıklarda uyusunlar.