llah gani gani rahmet eylesin... Muharrem Abi park kahvesinin limanı gören masasında oturur ufka bakardı. İki dirseğini de masaya koyar sağ elindeki sigarayı bir hışımla içerdi. Sadece sigarayı söndürürken kısa bir süre yaslanırdı arkasına ve sonra tekrar dirseklerini masaya koyar ufka bakmaya devam ederdi. Oradan geçerken kafamla selam verirdim. Tok sesiyle Serdaaaaar der başka da bir şey söylemezdi. Ne de olsa tıfılız. Ada tecrübesine dayalı çok fazla muhabbete girmek manasızdı. Ama Babam, Dayı, bir araya geldiklerinde masanın biraz uzağında durur ettikleri muhabbetleri dinleme fırsatı bulurdum. Hepsi de iyi denizciydi kendilerine göre ve atışırlardı. Kahkahalar birbirini kovalar biri diğerinin söylediği ile dalga geçerdi. Bazen atışmanın dozu kaçar birisi kızar masadan kalkardı. Ama Bozcaada burası küskünlük olmaz. Aynı takımı aynı yerde birkaç gün sonra tekrar görürdük... Bir hayat gider anıları biz ölene kadar devam eder. Sonra yavaş yavaş silinir. Aynı akıbeti yaşayacağız. Belki