KARGALAR BİRBİRİNE BENZEMEZ

    Kargalar birbirine benzemez. Dünyada ne kadar karga varsa o kadar farklı görünüm ve mizaç sahibi karga vardır. Ancak, bunu herkes göremez. Adem Yavuz gibi sanatçılar görür. Ve gösterir.

    Kargalar Bozcaada'da yaşamın ana aktörleri arasında sayılırlar. Öyle yalnızca uzakta, damlarda, ağaç dalları ya da telefon tellerinde görmezsiniz onları. Masaların üzerinde dolaşır, ayağınızın ucunda yem beklerler. Kendi aralarında konuşurlar; belki de size laf atarlar ama anlamazsınız, çünkü Kargaca bilmezsiniz. Adem Yavuz bilir.

    Çanakkale 18 Mart Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi'nde Görsel Sanatlar eğitimi alan Adem Yavuz yıllardır kargaları anlatır resimlerinde. "Karga portreleri yapar" da diyebilirsiniz: Sert bakışlı kargalar vardır, gülen kargalar vardır, mavi gözlü kargalar vardır. O zaman anlarsınız ki, kargalar birbirine benzemez!

    Ama bunlar Bozcaada'nın kargalarıdır.   Resimlerde, Bozcaada bir yaşmak gibi sarar onları.  Dikkatle bakacak olursanız, kalenin surlarını, meydanın çınarını, arkadaki denizi ve hatta adanın rüzgarını görebilirsiniz. (Evet, adada rüzgar gözle görünür bir aktördür!)

    Kargalar, Adem Yavuz'un aşk mektuplarını adaya taşırlar da diyebilirsiniz.

    Bir yeri kuru kuruya sevmek fazla bir anlam taşımaz. Önemli olan sevileni anlama ve anlatma çabasıdır ki burada devreye şairler ve ressamlar girer.  Bozcaada bu açıdan oldukça şanslıdır.  Bazıları poyrazını över eserlerinde, bazıları bağlarını, bazıları sokaklarını, bazıları koylarını... Adem Yavuz,  kargalarını över Bozcaada'nın. Ve böylece biz de kargalara sanki onları ilk kez görüyormuşuz gibi bakmasını öğreniriz. Yerleşmiş önyargılar bir yana, güzel olduklarını farkederiz. 

    Sanatın en önde gelen işlevlerinden birisi dünyaya bakışımızı tazelemek değil midir?

    Adem Yavuz bu sergiye hazırlanırken bir trajedi yaşadı.  Evlat edindiği ve atölyesinde baktığı yavru kargayı. (Vincenzo Peruggia idi adı) uçuş alıştırmaları sırasında bir kedi kaptı. Adem kargasını Ege'nin geniş mavi göklerine hazırlıyordu. Ama olmadı. Özgürlük tehlikelidir: Uçamadan kaptılar. Oysa en mutlu anları Vincenzo'nun Adem'in  omuzundan sağa sola laf attığı anlardı. Bu sergi biraz da Vincenzo'nun anısına hazırlanmış bir sergi sayılabilir. 

     Kargalar birbirine benzemiyor ama her biri Adem'e Vincenzo'yu hatırlatıyor. Artık bize de. Bunu ancak sanat yapabiliyor.

Haluk Şahin 2016